به تماشا سوگند
و به آغاز کلام
و به پرواز کبوتر از ذهن
واژه ای در قفس است
هر که در حافظه ی چوب ببیند باغی
صورتش در وزش بیشه ی شور
ابدی خواهد ماند
هرکه با مرغ هوا دوست شود
خوابش آرام ترین خواب جهان خواهد بود
آنکه نور از سرِ انگشت زمان برچیند
می گشاید گره ی پنجره را . . .
" فروغ فرخزاد "