شبانه ی سی و پنجم . . .

 

صدا کن مرا مرا با صدای همیشه  

 

 تو ای دوست ، دردآشنای همیشه

  

 صدا کن مرا با همان لحن دلخواه

 

و تـکــرار کـن ماجــرای همیشه

 

و با من بیا باز تا اول عشق

 

پس از هیچ ، در ابتدای همیشه

 

صدای تو آن حزن موزون زیباست

 

 که می رویـد از جای جای همیشه

 

 و نـاخواستـه ردّپـای تـو پیداست

 

 میــان غــزلـواره هــای همیشه

  

بـیا تا بـه شـهر خدا پـل بـسازیـم

 

خـدای مـن و تـو ، خـدای همیشه

 

صدا کـن کـه تا بی نـهایت بـیایـم

  

بـه دنـبال تـو ، پـا به پـای همیشه  

 

و بگذار در دست های من جا بگیرند 

 

دل و دست هایت برای همیشه . . .